Een rave met technomuziek, film, theater en beeldende kunst – in Respublika komt het allemaal samen en ontstaat een wereld op zichzelf. Het publiek wordt uitgenodigd in een utopische, alternatieve wereld. Hier is iedereen vrij om te komen en gaan, om te eten, drinken en deel te nemen aan een zes uur durende trip.
Hoe zou een rechtvaardiger samenleving eruit kunnen zien? Kunnen we leren milieubewust en vreedzaam met elkaar te leven, in het besef dat het begrip vrijheid niet alleen gekoppeld kan worden aan individuele vooruitgang, maar ook aan sociale vooruitgang?
Met deze vragen in het achterhoofd hebben de leden van het meertalige ensemble rond regisseur, videokunstenaar en raver Łukasz Twarkowski zich losgemaakt van dagelijkse beslommeringen. Bij wijze van experiment trokken ze zich terug om als micro-gemeenschap te gaan leven in de bossen van Litouwen en zich te buigen over zowel existentiële vragen als over hun eigen wanhoop en verlangens. Twarkowski volgde dit proces met zijn camera en creëerde samen met auteur Joanna Bednarczyk, beeldend kunstenaar Fabien Lédé, componist Bogumil Misala, dj Spectribe, choreograaf Pawel Sakowicz en de performers een zes uur durende toneel-mockumentary - waarin de bezoeker zich kan laten meevoeren en nieuwe vormen van samenleven kan overdenken.
Geregeld neemt de dj het over en ontmoeten acteurs en publiek elkaar op de dansvloer. Als de voorstelling voorbij is, gaat het dansfeest door...
‘Rave is per definitie antikapitalistisch. Het vereist tijd. Je gaat naar een elektronisch muziekevenement om een paar uur aan de wereld te ontsnappen. Je voelt absolute vrijheid. Je kunt zijn wie je bent en wie je wilt zijn. Zo lang dansen is in zekere zin onproductief. Je bereikt urenlang niets. Maar nu veel mensen bang zijn om onproductief te zijn, is de duur van Respublika ook een statement: "Ik verdien het, ik heb het nodig, en de rest doet er niet toe”.
- Łukasz Twarkowski
Deze voorstelling duurt in totaal zes uur. Bezoekers zijn echter welkom om later te komen, of korter te blijven.
Let op! In deze voorstelling wordt gebruikgemaakt van stroboscooplicht.
data
do 22 juni 19:00
vr 23 juni 19:00
prijzen
- standaard € 35
- HF Young € 20
- CJP/student/scholier € 12
- serieticket € 31,50
taal & duur
-
Engels, Litouws, Russisch boventiteling: Engels, Nederlands
-
6 uren (zonder pauze)
Dagboekfragmenten
van de auteur van Respublika, Joanna Bednarczyk
Het is het begin van de pandemie als Lukasz belt en zegt dat hij mijn hulp nodig heeft. Ik ken hem niet erg goed. We hebben elkaar pas een paar keer gezien, in het theater. In de theaterwereld kent iedereen elkaar, maar niet altijd even goed. We gaan elkaar binnenkort beter leren kennen.
(…)
Lukasz vertelt me meer over zijn groep. Die heet Respublika. Ze wonen dichtbij Vilnius en vullen hun dagen met het plannen van raves, die ze 's nachts bijwonen. Uit wat hij me vertelt, maak ik op dat dit geen enorme raves zijn. Een tiental mensen die in het bos dansen, waaronder Lukasz. Hij zegt dat ze andere raves willen organiseren, geen gewone. Andere. Van het soort dat lijkt op een theatervoorstelling. Of een film. Of een tentoonstelling. Voor hun uitvoeringen hebben ze een script nodig. Iemand die het hele pad uit kan schrijven, van A tot Z. Een script dat op andere plekken gereproduceerd kan worden. Als bij een show. Lukasz stuurt me beeldmateriaal van hun tijd in de bossen. Tientallen uren, tientallen gigabytes.
(…)
Ik merk dat de groep nogal gevoelig is en niet makkelijk te omschrijven. Langzaam krijg ik door dat het voor hen misschien gaat om een beter model van de wereld. En dat ze deze wereld zelf proberen te bouwen, door persoonlijke en heel intieme ervaringen. Ze willen het systeem niet veranderen of afbreken. Het zijn geen anarchisten. Een utopie is geen algemeen politiek systeem, maar eerder een delicate innerlijke structuur. Ze zijn gevoelig, soms overdreven gevoelig, maar niet zoals hipsters. Een van de meisjes op de opnames heeft geschoren oksels, maar die oksels zijn niet steriel en droog. Je kunt zwart stof zien, samengeplakt van het zweet.
(…)
Begin 2020, toen de media zeiden dat de pandemie wel twee jaar zou kunnen duren, dacht ik: dat is onmogelijk. Toen mijn vader me drie weken geleden vroeg of ik dacht dat er oorlog zou komen, zei ik: geen gewone, misschien in een hybride vorm.
Ik heb de wetenschappers die de mensheid waarschuwden voor de klimaatcatastrofe altijd geloofd. Maar tot voor kort hoopte ik dat het niet zo erg zou zijn als voorspeld. Nu ben ik ervan overtuigd dat het nog erger zal zijn. En dat het gebeuren zal voordat we er klaar voor zijn.
Ik weet dat evenementen als Respublika ervoor zorgen dat je de wereld anders bekijkt. Ik heb dat zelf ervaren. Ik weet dat de gemeenschap die uit dit soort evenementen voortkomt absoluut echt is. Maar deze is ook van korte duur. Een paar uur, weken of maanden ben je bij iemand met wie je een gevoel van enthousiasme deelt en dan is er het onvermijdelijke afscheid. Maar ik geloof dat het lichaam en het brein veel dingen onthouden. De receptoren slaan herinneringen op van alles dat sterk genoeg was om erin te worden opgeslagen. Voor veel mensen is Respublika zo'n ervaring. De openheid, vrijheid, bevrijding en gemeenschapszin die deelnemers aan Respublika ervaren zijn dingen om te koesteren. Zal de wereld erdoor veranderen? Nee. Zal het het individu veranderen?
Waarschijnlijk niet. Gaat het per se om verandering? Misschien niet. Is proberen om te veranderen genoeg om het gevoel te hebben dat je al het mogelijke gedaan hebt om het te laten gebeuren? Nee. Is de poging het enige dat binnen onze mogelijkheden ligt? Ik denk van wel. Is dat een triviale conclusie? Ja. Maar het is precies op dit punt dat mijn voorstellingsvermogen stokt.
(…)
Respublika is een poging om de toekomst voor te stellen. De groepsleden leven in een wereld zonder dieren. Het kapitalisme is ingestort. Facebook en Ryanair bestaan niet meer. De groep heeft zijn eigen infrastructuur - muziekapparatuur en nagemaakte maquettes van leefruimtes die ze decennia geleden bewoonden. In deze geïmproviseerde, nomadische wereld dompelen ze zich onder in muziek. Waar zijn ze hierin naar op zoek? Een heleboel dingen waarschijnlijk. Of misschien wel niets. Het toekomstbeeld dat Lukasz en ik hebben ontwikkeld is droef en melancholisch, maar niet zonder liefde. Vandaag, bijna twee jaar later, lijkt het onvoldoende gevoelig, het is zelfs bijna genant. Terwijl ik deze tekst schrijf, realiseer ik me dat deze visie vanaf het begin gevormd is door de samenwerking tussen twee totaal verschillende geesten, karakters en temperamenten. Mijn gezicht is als zandsteen. Af en toe beweegt er iets, als zandkorrels op een steen bij een licht briesje. Het gezicht van Lukasz is als een handtas, waar alles in een stortvloed uitstroomt: glimlach, tanden, Frans, Pools, Engels, Russisch. En een beetje damp van de IQOS. Mijn scepsis en zijn hoop. We hebben iets van elkaar geleerd, al hebben we waarschijnlijk nooit nagedacht over wat dit precies was. Als ik nu denk aan de toekomstvisie die we in het script voor Respublika hebben opgeschreven, probeer ik het ons niet kwalijk te nemen dat we de oorlog niet hebben voorzien. Dat we ons in onze toekomstvisie hebben gericht op een groep die techno draait, danst en anderen uitnodigt om mee te doen en waar niemand doodgaat, ook al zijn de deelnemers vervuld van melancholie. Ik weet niet hoe de toekomst eruit zal zien. Ik weet niet meer dan twee jaar geleden. Maar één ding weet ik: zolang we leven zullen we altijd liefhebben en dansen - zelfs in de allerslechtste tijden.
-
© Andrej Vasilenko
-
© Andrej Vasilenko
-
© Andrej Vasilenko
-
© Andrej Vasilenko
-
© Andrej Vasilenko
-
© Andrej Vasilenko
-
© Andrej Vasilenko
-
Lukasz Twarkowski, regie
© Kris Ćwik
