Dance is the archeologist, or an idol in the bone.

Over de performance:

Dans is haar eigen archeoloog — gravend, tastend, dansend tot op het bot.

Taal, stem en een voortdurende stroom van innerlijke beelden doordringen mijn huidige manier van dansen. Er is een behoefte om het lichaam direct in te zetten — om te bewegen, de lichtheid én kracht te voelen van de blik die danser en publiek met elkaar delen, in dit geval: mijn blik. Er is ook de behoefte om de stem te gebruiken, vertrouwend op de stille verstandhouding tussen beweging en taal. En er is de drang om de dans te verankeren in het nu — om haar kwetsbare vermogen te koesteren om ruimte te openen voor anders luisteren en waarnemen.

Deze nieuwe solo, gecreëerd en uitgevoerd door choreograaf DD Dorvillier, is opgebouwd rond vier opeenvolgende dansscores. Deze zijn ontstaan uit dromen en herinneringen, en zijn geïnspireerd op ervaringen bij een handvol weinig bekende archeologische sites in Frankrijk, opgedaan tijdens het maakproces van Landscape Stories (een recent kwartet op locatie).

Dans wordt vaak omschreven als vluchtig, met verdwijning als haar natuurlijke staat. Maar dans kan ook het onzichtbare zichtbaar maken. Net als in de archeologie vermoeden we dat er iets is — we graven om het te onthullen. Een dans die begraven ligt in een herinnering, of in een droom, verschijnt pas als ze opnieuw wordt gedanst. Ze komt tevoorschijn, we dansen haar, we sturen haar terug via het geheugen van de toeschouwer — en de tijd buigt.

De voorstelling bestaat uit twee delen. In het eerste voert Dorvillier de reeks dansscores uit, begeleid door een geluidscompositie van Sébastien Roux. Deze compositie, samen met de geluiden van Dorvilliers bewegingen, haar stem, en de klanken van de ruimte, het licht en het publiek, wordt opgenomen. Aan het begin van het tweede deel, wanneer Dorvillier de dans opnieuw inzet, wordt deze opname afgespeeld — en vormt zo het klanklandschap voor de rest van de dans. De danseres danst, graaft opnieuw door de reeks scores. Het opgenomen geluid wordt een klankspook — een echo van het net gepasseerde moment — die het heden verbindt met wat zojuist was, terwijl ze zich voortbeweegt naar wat nog komt.