Na de genocide van de Tutsi in Rwanda verhuizen de toen twaalfjarige Dorothée Munyaneza en haar familie in de zomer van 1994 naar­­­ Groot-Brittannië. Daar studeerde ze muziek aan de Jonas Foundation in Londen en sociale wetenschappen aan de Canterbury Christ Church University. Na afronding van haar studie in 2004, werkte ze mee aan de soundtrack van de film Hotel Rwanda (2004) van Terry George. Als zangeres was ze onder meer te horen op het album Anatomic (2005) van Afro Celt Sound System. In 2010 kwam haar eerste soloalbum uit­­­­, geproduceerd door Martin Russell, en in 2012 werkte ze samen met componist James Brett aan het album Earth Songs.

Munyaneza brengt in haar projecten een dialoog op gang tussen muziek en andere uitingsvormen. Zo combineerde ze bijvoorbeeld Afro-folk, dans en teksten van Woody Guthrie in een samenwerking met gitarist Seb Martel, en was Krypt/ The last song I dance een mix van dans, poëzie en experimentele muziek met musicus Jean-François Pauvros, butoh-choreograaf Ko Murobushi en componist Alain Mahé. Met Alain Mahé maakte ze in situ performances in Centre Pompidou in Parijs en het Mucem in Marseille, en creëerde ze daarnaast eigen choreografieën. Ze ontmoette choreograaf François Verret in 2006 en trad op in vier van zijn stukken, Sans Retour, Ice, Cabaret en Do you remember, no I don't. Sinds 2008 woont Dorothée Munyaneza in Frankrijk en heeft in de internationale danswereld gewerkt met Nan Goldin, Mark Tompkins, Robyn Orlin, Rachid Ouramdane, Maud Le Pladec en Alain Buffard.

In 2013 richt ze haar eigen gezelschap op, Kadidi. De eerste productie Samedi Détente gaat in 2014 in het Théâtre de Nîmes in première, en heeft een uitgebreide tournee met meer dan honderd optredens in Frankrijk en daarbuiten. In 2017 presenteert ze haar tweede productie, Unwanted, die opnieuw de gebeurtenissen in Rwanda als uitgangspunt heeft. ‘Making Dance Out of the Unspeakable’ schrijft de New York Times bij de première in het Baryshnikov Arts Center.