Diva dolorosa

In een roes laat de diva zich meevoeren naar het theater, het casino en feesten. Plaatsen waar zij verovert en zich laat veroveren. Ze is nog een femme fatale, die de man geraffineerd manipuleert. Maar als ze passie met liefde verwart, wordt ze zwaar bestraft. Plots zijn de mannen hooghartig en afwijzend. Teleurstellingen en mislukte zelfmoordpogingen gaan aan de hysterie vooraf. En na die wanhoop is er de slaap en het ziekbed. Het lichaam kwijnt weg, muziek brengt alleen nog melancholie, bloemen herinneren aan vergankelijkheid, aan het verlies van jeugd en schoonheid. Uiteindelijk verdwijnt ze, met opwaaiende witte sluiers, tussen angstaanjagende bomen. Regisseur Peter Delpeut maakte naam met films waarin hij oude filmfragmenten en foto's verwerkt. Op die manier regisseerde hij Lyrisch nitraat, The Forbidden Quest en Felice..Felice... Voor die laaste film kreeg Delpeut in 1998 een Gouden Kalf. Ook Diva dolorosa is een film, waarin de regisseur found footage manipuleert. Deze keer gebruikte hij fragmenten van Italiaanse melodrama's uit het begin van de 19de eeuw voor een film over acteren. Over de diva die ten onder gaat aan haar eigen spektakel, haar eigen theater. Een verhaal dat voert van euforie en extase, via straf en verdriet, naar ziekte en dood. Het verhaal van de 'Diva dolorosa', de Godin de Smarten'.

 

Peter Delpeut: 'In de Italiaanse divafilms van de jaren tien portretteren de steractrices vrouwen die zich staande houden door zich een rol aan te meten: de femme fatale, hysterica en femme fragile. De personages maken van het leven een theater, van hun kracht een spectakel. Daarin schuilt tegelijk hun kracht en hun tragiek. Diva dolorosa vat hun verhaal samen tot één archetypisch geheel, de 'ultieme divafilm.' In zijn boek Diva Dolorosa; Reis naar het einde van de eeuw, dat in juni 1999 verscheen en geillustreerd is met fraaie zwart-wit foto's, beschrijft Peter Delpeut hoe de stille film Rapsodia satanica uit 1914 met Lyda Borelli hem op het spoor bracht van de divafilms. En hoe die hem weer verleidden tot een dwaaltocht door de esthetica van de negentiende eeuw: de elegante schilderijen van Giovanni Boldini, het zwart-romantische proza van Gabriele D'Annunzio en de sentimentele anekdotiek van keukenmeidenromans. Hoewel hij terugschrikt voor de dweepzucht, de exaltatie en hysterie van de actrices, voelt Delpeut ook compassie voor de suikerzoete verhalen, de heftige emoties en de tragiek van de diva's.