Lagrime di San Pietro

Al tijdens zijn leven werd Orlando di Lasso (1532-1594) door zijn tijdgenoten boven andere componisten gesteld, getuige bewonderende bijnamen als ‘Vorst der muziek’ en ‘Vlaamse Orpheus’. Koningen in heel Europa dongen om zijn gunsten, dichters bezongen Lassus in hun verzen. In zijn oeuvre, dat meer dan tweeduizend werken omvat, nemen de ruim twaalfhonderd motetten een bijzondere plaats in. Orlando di Lasso paart onovertroffen vormbeheersing aan perfecte uitdrukkingskracht. In zijn stijl is de tekst altijd de drijvende kracht, terwijl de muziek grote harmonische vrijheid en ritmische afwisselingen vertoont. Lasso’s zwanezang zijn de Lagrime di San Pietro, en een cyclus van twintig zevenstemmige madrigalen en een afsluitend motet. ‘In de Lagrime is de scheiding tussen muziek en woord volledig weggevallen,’ zegt dirigent Paul van Nevel, ‘en wordt de luisteraar verheven tot een herkenner van gemoedstoestanden en beelden. Men kan zich geen beter requiem voor een componist indenken.’