De Slungels

De Slungels zijn elektromechanische theaterautomaten met een schijnbaar eigen leven. Ze kunnen aardig wat beslissingen nemen over dood en bijna ook over leven en hebben daaruit de conclusie getrokken dat ze echt en zelfstandig leven.
Ze communiceren via een muzikale en verstaanbare taal. Ze vervelen zich en besluiten hier verandering in te brengen door het bestellen van ROBO, ene elektronisch computerspelletje; een soort elektronisch huistheatertje. Hun verbazing, en de gevolgen, zijn groot als ze worden geconfronteerd met het computerspelletje, dat door zijn perfecte technologie een snelle en viriele levendigheid uitstraalt en henzelf zodoende reduceert tot slungelige automaten. De verveling is over, maar .. begint de strijd tegen het steeds lolliger wordende computerspel, en dus ook tegen henzelf. In De Slungels wordt geacteerd, bewogen, gezongen en hardop gedacht door, door Michel Waisvisz ontwikkelde, theatermachines. De enige “echte” mensen in het stuk worden elektronisch gestuurd en zo middels 220 volt tot hun dramatische prestaties gedreven. Kortom: Theater-Theater in de engste zin van het woord.